Lost in the Jungle

Buenas Noches lieve mensen!

Wat ontzettend leuk om de enthousiaste reacties van iedereen te lezen. Haha, dat de verhaaltjes zelfs in de pauzeruimte van 'De Melkfabriek' te lezen zijn, laat mij wel een beetje vereerd voelen.

Laatste dagen waren weer gekkenhuis. Ik snap dat sommige mensen voor hun 'rust' op vakantie gaan, maar op 1 of andere manier gebeurt er iedere week wel iets spraakmakends bij ons.

Deze week: 'De Jungletocht'.

Melvin en ik hadden in een map gelezen dat je een jungletocht op het eiland kon doen. Dit kon geheel zonder landkaart, gids of andere hulpstukken (stond in het verhaal). In het hostel kon alleen niemand ons precies vertellen wat de jungletocht inhield, aangezien niemand nog ooit een poging had gedaan om hem te doen. Voor ons betekende dit natuurlijk; de ultieme uitdaging.

In het verhaal stond dat je iig genoeg tijd moest nemen, omdat je voor zonsondergang uit de jungle moest zijn. De gehele tocht zou 6 uur duren wanneer we zouden wandelen. Wij besloten op de fiets te gaan, zodat we tijd konden besparen (dachten we}. In de map stond ook dat dit makkelijk zou moeten kunnen.

Rond 10 uur die ochtend gingen we op pad. Het eerste stuk was goed te doen. We fietsten lekker langs het strand en kwamen na 7,5 km aan bij het beginpunt. Aangezien, we dachten dat dit het beginpunt was, het stond nergens vermeld maar dit was de enige ingang tot de jungle. Het was er verbazingwekkend mooi. Alles was heel groen, hoge bomen, moerassen en we waren de enige mensen die er rond fietsten.

Het moeras was trouwens wel het eerste opstakel. Wij hadden natuurlijk onze fietsen mee en we hadden 2 opties: of door het torenhoge gras waar het water tot onder de knie kwam, met de kans om gebeten te worden door slangen, of met de fiets dwars door het moeras heen. We besloten voor de 2de optie te gaan. Melvin ging eerst. Het water kwam tot hoger dan onze knieholtes en het was nou niet bepaald helder. In dit water zouden dus ook allemaal gekke beesten kunnen zitten. Toch kwamen we veilig naar de overkant, zonder dat we te diep in de modder weg zakten.
Vanaf dat riviertje werd de tocht sowieso wat uitdagender. De natuur was prachtig groen, maar dit kwam ook mede door de vele regenbuien. Dit had als consequentie dat ons fietspad al snel geen weg meer leek, maar eerder een soort modderbad. Af en toe konden we snel een bergje af crossen, maar dit werd meestal snel afgebroken door een onverwachte steen die dan onder de modder verstopt zat. Daarnaast leken sommige regenplassen heel onschuldig en ondiep, maar als je er dan met volle vaart door heen ging bleek het ineens heel diep te zijn en zat je prompt vast in de modder.
Na een paar modderbaden gehad te hebben, zaten we op een gegeven moment echt met onze voeten vast. Onze voeten kregen op een gegeven moment wel los, maar onze slippers hebben het helaas niet overleefd. Na 2 uur waren we beide onze slippers kwijt. Dit was heel fijn voor onze voeten, aangezien er steeds overal stenen lagen. Heerlijk als die in je voeten snijden.

Toen het ongeveer 15.30 was, vonden we de jungle nog steeds heel mooi, maar begonnen we ons toch af te vragen wanneer deze tocht zou eindigen. We begonnen best moe te worden, aangezien we al een paar uur bezig waren en we meer met onze fietsen aan het slepen waren dan aan het fietsen.

We besloten heel even tot rust te komen bij een riviertje. Bij dit riviertje kon je verschillende kanten op, dus we begonnen ons licht zorgen te maken dat we misschien wel een beetje verdwaald konden zijn.
Net op dat moment kwam er een indiaan op een paard aan. Dit was de eerste mens die we die dag zagen.In ons beste Spaans vroegen we de weg, hij wees ons een kant op, en we konden weer verder. Ook verzekerde hij ons dat we het niet lang meer zou duren voordat we op de hoofdweg zouden zijn. Dit gaf ons net weer even wat energie aangezien we nu wisten dat er eind aan zat te komen.

Deze weg was ongeveer het moeilijkste weggetje tot nu toe (hoeverre je het een weg kon noemen (modderpaadje met pijnlijke steentjes, waarbij we ons fiets constant moesten optillen}. Uiteindelijk kwamen we bij een huis uit. Dit huis stond in het midden van de jungle, maar voor ons was het een goed teken, aangezien we hier de weg verder konden vragen. Helaas bleek er niemand thuis te zijn. We besloten naar het strand te gaan. De weg moest toch ergens in de buurt zijn. Toen we een stuk over het strand hadden gefiets werden we geblokkeerd door rotsen. We dachten dat dit onmogelijk de fietsroute naar de hoofdweg kon zijn.Lopend kon het al amper.
Op dat moment begon de moed wel een beetje in onze schoenen te zakken. We hadden geen idee waar we waren, de hoofdweg was nergens te bekennen en ook was er niemand in de buurt aan wie we het konden vragen. De tijd begon te dringen, want we hadden nog 2 uur voordat het donker werd. Ook hadden we niet heel veel eten en drinken meer.

We besloten dat er niks anders op zat dan terug te gaan. Dit was best een domper, aangezien we wisten hoe moeilijk de weg was, en omdat het nog steeds geen zekerheid gaf of we het voor het donker zouden halen. We liepen terug naar de rivier, met best een teleurgesteld en moe gevoel. We hadden het eindpunt niet gehaald.
Maaaar op dat moment hoorden we wat! Het was een indianenfamilie! We vroegen de weg en de vaderindiaan wees ons weer precies dezelfde kant op als waar we vandaan kwamen. We snapten er niets van! De Indiaan zag dit waarschijnlijk aan onze gezichten en hij besloot ons uiteindelijk te helpen. Eerst moest hij wel even met zijn vrouw overleggen, die niet heel vrolijk keek, maar uiteindelijk kreeg hij toestemming om het hele stuk met ons mee te lopen. We bleken de hele tijd goed te hebben gezeten, alleen hadden we bij het strand onze fietsen toch over de rotsen moeten tillen. Deze rotsen waren echt heel hoog, maar de indiaan sprong er makkelijk met fiets en al van de 1 naar de andere rots. Melvin volgde. Ik had al moeite zonder de fiets over de rotsen heen te komen, dus geen idee hoe ze dit voor elkaar kregen. Uiteindelijk na 15 minuten de fiets opgetild te hebben, kwamen we bij de hoofdweg aan. We waren hem ontzettend dankbaar en gaven hem eerst een chocoladereep van ons. Hij was er blij mee en zei dat hij het aan zijn kindje zou geven. Daarna gaven we hem 5 dollar en hij wist echt niet waar hij kijken moest. Hij was er echt heel blij mee. Dat was wel heel ontroerend.

Vanaf de hoofdweg was het nog ongeveer 3 kwartier fietsen. Melvin zijn fiets begon wel steeds meer uit elkaar te vallen. Zijn zadel zat al de hele tijd niet goed, maar begon steeds losser te zitten.Ook begon zijn stuur steeds losser te raken, zodat hij nauwelijks nog steun had. Dit was best eng aangezien we keihard van de bergen af gingen. Na ongeveer een kwartier fietsen gebeurde het onmogelijke: Melvin kreeg een lekke band. Hij probeerde nog even door te fietsen, maar al snel lag de hele band er naast. Daar stonden we dan: Midden in de jungle met een uitelkaar gevallen fiets, bijna geen energie meer over en met kapotte voeten.
We besloten dat Melvin zou gaan lopen en dat ik alvast vooruit zou gaan fietsen om hulp te zoeken voordat het donker was. Ik vond het moeilijk om Melvin alleen in de jungle achter te laten, maar dit was de enige oplossing. Ik fietste zo hard als ik kon, maar heuvel op was het onmogelijk om te fietsen. Heuvel af deed ik mijn ogen maar dicht, want het ging zo hard met zoveel hobbels dat ik het liever niet zag. Ook vond ik het best een beetje spannend om helemaal alleen in de jungle te zijn.
Na heel wat heuvels gehad te hebben hoorde ik een geluid wat ik nog niet eerder gehoord had die dag... Het was..... een auto!! Ik was echt heel erg blij en liet hem stoppen. Helaas bleek mijn vrolijkheid van korte duur aangezien er een stomme Amerikaan in zat die er niet echt uit zag dat hij hulp wilde bieden. Ik legde de situatie uit en vroeg hem alsjeblieft om mijn verloren jungleman te redden. Hij had een hele grote auto dus de fiets en Melvin konden er makkelijk in. Het enige wat hij zei was: 'I'll talk with him'. Dit gaf dus niet echt hoop.
Ik fietste door en 5 minuten later kreeg ik opnieuw hoop, ik hoorde namelijk weer een auto! Dit keer stapte er een engelsman direct uit. Het bleek niet zijn auto te zijn, maar hij zou zijn eigen auto gaan halen en Melvin redden. Deze man was heel vriendelijk en ik had er al meer vertrouwen in. Ik moest van hem maar even blijven wachten bij een bepaalde boom. Na een tijdje wachten zag ik een auto terug komen uit de jungle met ....... Melvin erin!! Ik was heel blij om hem terug te zien, want was best ongerust.

Melvin vertelde dat de Amerikaan idd hem gewoon had laten stikken in de jungle. Hij had gezegd dat het maar 5 minuten lopen was, dus dat Melvin makkelijk kon lopen. In werkelijkheid was het nog meer dan een uur!! Ik kan me niet voorstellen dat mensen een jongen met kapotte voeten op de kiezels laat lopen in de schemering. Gelukkig was die engelsman wel heel aardig.

Hij bracht ons uiteindelijk samen naar een restaurant waar we vanuit daar de bus konden nemen. Toen Melvin de fiets zonder zadel, band en met een kapot stuur terug bracht moest de fietseneigenaar lachen. Hij kon direct in de prullenbak!