Terug in de tijd

Beste fans,

Ik (Melvin) gok dat jullie de verhalen waar ik niet in voorkom net zo graag lezen als de voorgaande verhalen.
Toch heb ik besloten om een verhaaltje te schrijven waar ook ik in voorkom!
Best knap om tijdens mijn 4e reis mijn 2e reisverhaal ooit te schrijven, al zeg ik het zelf.

We gaan een stukje terug in de tijd.
Na een maand hele leuke activiteiten gedaan te hebben en lekker op de stranden te hebben gelegen waren we naar Bocas del Toro gegaan (Panama). Een eiland aan de Caribische kust waar je ook kon feesten.
Het plan was om 1 of 2 dagen te blijven. Deze reis wilde ik niet teveel geld en tijd besteden aan feesten, maar na een maand met maar 1 klein feestje, begon het natuurlijk wel te kriebelen.
Het feesten is wel gelukt, de 2 dagen werden er uiteindelijk 9!

Hiervoor waren 2 belangrijke oorzaken.

De belangrijkste was dat we in een hostel zaten met super leuke mensen. Zo zijn we veel met een ander
Nederlands stel om gegaan, waarvan de jongen (Roland) een vriend van 1 van mijn beste vrienden (Tony) bleek te zijn, de wereld is klein....
Ook was er een hilarisch Canadees duo. Twee jongens van eind 20, bijna 2 meter lang en vrij sterk gebouwd. De ene was een ijshockey speler en de andere had een zwarte band karate. Het grappige was dat de karate jongen (Cedric) niet zonder de ander (Louis) kon. Ze waren te aardig voor woorden. Op een dag gingen we met de hele groep een boot trip doen naar een vogel eiland, om daar te snorkelen. Cedric was heel bezorgd over zijn vriend en vroeg daarom iedere keer als hij boven water kwam de nu beroemde zin: ´Where is Louis?!¨. Dit was heel grappig omdat Louis meestal binnen 10 meter van Cedric zwom.

Een gelukkige bijkomstigheid was dat in Bocas een 5 daags carnavalfeest gevierd werd. Heel anders dan in Nederland. Elke dag liepen er lokale mannen rond in hele mooie draken outfits om de inwoners bang te maken. Voor de inwoners die de behoorlijk imponerende outits nog niet genoeg vonden, hadden de draken ook zwepen mee. Hiermee werd er flink op de grond gekletterd. Het bang maken van de mensen kwam tot zijn hoogtepunt in de avonden. In de hoofdstraat waar de hele dag kinderen aan het spelen waren en oudere mensen bier dronken werden rond 18 uur, 2 hele lange rijen mensen gevormd. De draken dansten in het midden van de menigte ritmisch op de muziek. Dit was niet het enige, de lokale jongeren daagden de draken uit door voor ze te gaan staan. De draken reageerden vervolgens furieus door met de zwepen te gaan slaan. Harde klappen overal om ons heen, het leek te gek voor woorden! Live was het best wel hard om te zien!

Na met verschillende mensen gepraat te hebben kregen we een beter beeld van deze pijnlijke vorm van carnaval.
De draken stonden voor het kwaad en moesten verdreven worden. Om dat voor elkaar te krijgen moesten de mensen laten zien dat ze niet bang waren. Uiteindelijk zouden dan op dag 4 of 5 de draken verzwakken en zouden de rollen worden omgedraaid. Dit betekende dat de mensen nu de draken gevangen mochten nemen in plaats van andersom!
Ondanks het feit dat het er hard aan toe ging, leek alles toch redelijk onder controle. De meeste slagen werden opgevangen door stokken en de draken sloegen nooit hoger dan kniehoogte. Op momenten dat er iets mis ging, stopte de draken om mensen de kans te geven om op te geven.
Lokale mensen vertelde ons dat hoe meer iemand een draak uitdaagde, hoe meer respect die afdwong van de eiland bewoners.

Naast de rituelen met de draken viel het me op hoe leuk de sfeer op straat was. Mensen dronken best wel veel, maar 5 dagen lang heb ik geen ruzie gezien. Ook speelden de kinderen gewoon tussen de feestende ouderen.

Al met al een carnaval om nooit te vergeten. Geinspireerd door deze vorm van carnaval overweeg ik om volgend jaar naar pak em beet Maastricht te gaan, om een keer carnaval te vieren. Een draken outfit lijkt me dan wel wat, natuurlijk inclusief zweep:)

Na deze dagen met veel feesten en festiviteiten waren we allebei toe aan iets anders. We besloten om dat andere te gaan vinden in Niguragua en dat is denk ik behoorlijk goed gelukt.

Onze eerste bestemming was Grenada, een prachtige coloniale stad (Misschien wel de mooiste die ik tot nu toe gezien heb). Hier verbleven we in 2 verschillende hostels die belachelijk goedkoop waren. Het eerste hostel koste maar 5 dollar pp. de dag erna hadden we een eigen kamer voor 8 dollar pp. Dit was niet zomaar een kamer, maar een kasteel! Ik denk dat de kamer een oppervlakte had van ongeveer 30 vierklante meter en een plafond hoger dan 3. Dat alles in koloniaanse steil. Er stond een bed, maar ook twee schommelstoelen en een tafel, uiteraard kon een eigen badkamer niet ontbreken. De beste acommodatie deal ooit!

Vanuit deze heerlijke rust plek hadden we 2 leuke activiteiten bedacht.
de eerste activiteit hadden was ons door een duitser geadviseerd die al 10 jaar in Niguragua woonde, namelijk een bezoek aan een grote markt. Deze markt is erg beroemd, maar de goude tip was om niet naar de oude markt te gaan (Is speciaal gemaakt voor toeristen), maar naar de veel grotere en goedkopere nieuwe markt. Het was een schot in de roos!

Naast de vette ervaring om op deze reusachtige markt ongeveer de enige toeristen te zijn, vonden we ook de spullen die we zochten. Zo hebben we beide een hele mooie hangmat gekocht voor 8 euro! Ook hebben we op aanraden van de duitser lokale leren slippers en sandalen gekocht voor 4 en 8 euro. Ze zitten fantastisch! Ook niet onbelangrijk, ze zien er fantastisch uit! Ik lijk net een Romeinse soldaat, of beter gezegd: een keizer:)

Na een dagje shoppen was het de volgende dag tijd voor een spannendere activiteit, namelijk jungle ziplinen, oftewel kabelbanen! Voor 35 dollar was het te boeken, maar wij besloten om zelf naar de ziplines toe te gaan. Dit was een goede call, want we kregen de prijs daar na vlot onderhandelen al snel naar bendeden. Na 5 minuutjes praten werden we in onze zipline pakjes gehesen voor slechts 17 dollar!

In totaal hebben we 1 uur lang Tarzan en Jane gespeeld. De eerste keer was het natuurlijk best wel spannend. Je zit vast aan 1 kabeltje en je moet zelf met je hand afremmen. We hadden weliswaar handschoenen aan, maar het is totaal tegen je instinct in om op hoge snelheid je hand in een metalen kabel te knijpen om je zelf af te remmen. Na de technieken onder controle te hebben gingen we steeds harder. Alsof het nog niet spectaculair genoeg was, werden er halverwege nog extremere vormen aangeboden. Zo is Sylvia op dr kop gegaan en heb ik als adelaar gevlogen. Bij de adelaar vorm heb je zelf geen contact met de kabel baan, maar zit je met 1 touwtje aan iemand vast die weer aan de kabel vast zit. Op deze manier ben je helemaal verticaal en is je gezicht naar de grond. Het voelde net als een droom waarin ik over de bossen vloog, erg vet!

Grenada was een succes!

Na Grenada besloten we om allebei een andere kant op te gaan.
Sylvia ging naar Leon en ik naar Isla de Ometeppe. Dit was een vulkaaneiland midden in een van de grootste meren van centraal Amerika. In de bus en boot naar het eiland toe ontmoette ik andere reizigers waarmee ik samen een chill hostel had gevonden.

Ik was naar dit eiland gegaan om vulkanen te beklimmen. Omdat de enige schoenen die ik nog had mijn keizer sandalen waren, besloot ik eerst een test hike te doen met deze sandalen te doen. Toen ik wakker werd vroegen andere reizigers me mee om een niet te lange watervaltrack te doen, perfect!
De waterval was 40 meter hoog en erg indrukwekkend, maar nog belangrijker... Mijn sandalen waren geweldig! Ik had geen blaren en vloog de berg op en af. Ik vloog bijna letterlijk, want naar beneden ontdekte ik dat het makkelijker was om te rennen dan te lopen. Ik had de 3 uur heen reis in 45 minuten terug gedaan!
Ik was klaar voor het echte werk!
De dag na de waterval hike waren mijn benen versteend. Ik kom duidelijk uit het platste land van de wereld.
Toch besloot ik om alvast een hike voor de volgende dag te boeken naar 1 van de 2 grote vulkanen op het eiland.

De volgende ochtend werd ik wakker met nog meer spierpijn dan de dag ervoor. Ik twijfelde om te gaan, maar uiteindelijk dacht ik dat ik in het ergste geval halverwege kon stoppen.
Gelukkig werd het een geweldige dag!
In totaal hebben we (De gids, canadees wandel koppel en ik) meer dan 9 uur gebikkeld. Het was de zwaarste en de mooiste wandeling die ik ooit gemaakt had!Mijn benen veranderden van pijnlijke houten harkjes in een warme soepele machine en we vlogen de vulkaan op.
Het was geen normaal pad. Een groot deel van de tocht was door tropisch regenwoud. De naam zegt het al, het regende daar bijna altijd. De grond was modder en het ging vrij steil omhoog. Eigenlijk waren grote stukken alleen mogelijk door je aan de wortels en takken van de bomen omhoog te trekken. Soms kwam je gewoon voor een verticale wand te staan van een paar meter hoog waar je letterlijk omhoog moest klimmen. Ook waren er heel veel versperringen over het paadje. Enkele keren moesten we zelfs in bomen klimmen om door te kunnen gaan. Onze benen waren tot kniehoogte zwart, dit omdat we zo ver weg zakten in de modder.

De omgeving was prachtig. Groener dan dit zal ik denk ik nooit meer zien. Alle bomen waren volledig bedekt met mos en andere planten die het water opzogen. Dit zorgden voor een avatar achtige wereld. De uitzichten waren ook super, vooral de andere vulkaan zag er van bovenaf imponerend uit.
Eenmaal boven aangekomen, zag het er heel mysterieus uit. Er was een meer in de krater wat nauwelijks zichtbaar was door de mist. Ook waaide het er erg hard. Toen ik naar het meer liep om te checken of je er ook kon zwemmen (Wat niemand daar doet) zakte ik tot mijn knieen weg in een soort modder poel. Ik kwam er nauwelijks uit en verloor mijn sandaal toen ik er uit kwam. Uiteraard ben ik terug gegaan om mijn jezus nikes terug te claimen en dat lukte!
Toen ik eenmaal op mijn blote voeten stond en helemaal nat was van de regen en modder, besloot ik er voor te gaan. Ik was ook al ijskoud door de wind, dus kouder kon het niet worden.
Ik ging zwemmen in het spookachtige krater meer!
Ik ben 30 meter van de kant af gezwommen, op dat moment kon ik niemand meer zien door de mist. Zelfs nu ik zo ver in het water was, zakte ik nog steeds met mijn onderbenen in een soort vulkaanmodder. Uiteindelijk kwam ik uit het meer als een modder monster!
De terugweg was nog lastiger dan de heenweg. Mijn schoenen hebben namelijk een 100% gladde onderkant. Dit resulteerden in 6 valpartijen, waarvan 0 keer pijnlijk. Vele andere keren ging ik alvast op mijn billlen zitten omdat de grond voor me net een piste leek. Ik gleed dan gewoon rustig naar beneden, zonder te vallen.

Ik kwam terug als een extreem voldaan zwart vulkaan beest.
Mijn grootste victory deze reis tot dan toe!

Nu ik dit verhaal schrijf heb ik al weer wat vetters meegemaakt, maar zoveel letters zal ik jullie niet in 1 keer aandoen:)
Het vervolg komt snel!

Groeten vanuit Niguragua!