FEEL LIKE A PIRATE!!
Door: Sylvia
Blijf op de hoogte en volg sylvia
31 Januari 2012 | Panama, Panama-stad
Lieve mensen, schrik niet: Hier volgt het verhaal over de huidige piraterij op de oceaan tussen Panama en Colombia.
We moesten verzamelen bij de haven. Al snel zaten we gezellig te kletsen met de andere bemanningsleden die met ons mee gingen. Na 3 uur mochten we aan boord.
Waar we ons wel een beetje zorgen over maakte, was het feit dat er nog een aantal dingen mankeerden aan ons schip. Er moest vlak voor vertrek nog even iemand gebeld worden die naar de motor keek. Ook bleken de 2 Noren niet onze kapiteins te zijn, maar een Australisch jongen van precies geteld 24 jaar. Hij zei doodleuk dat hij nog nooit eerder op dit schip had gevaren en dat het de eerste keer was dat hij alleen deze oceaan zou oversteken. Het zou geen probleem worden wij alleen maar het andere schip hoefden te volgen.
Aan het begin kregen we nog wel even die andere ervaren kapitein mee (deze man was de reden waarom we voor dit schip hadden gekozen, haha we hebben wel een half uur van zijn zeilkunsten mogen genieten), daarna werden we ´losgelaten´.
Melvin had de stomme pech dat hij zich precies de dag van vertrek niet lekker voelde. Het zou van deze dag afhangen, dat het of gewoon buikpijn was en het na 1 dag over zou gaan, of dat hij echt ziek zou worden. Na een uurtje zeilen hadden we al door dat het niet de goede kant op ging. De golven werden steeds ruiger, en dat deed Melvin zijn ziek zijn niet ten goeden. Hij besloot naar binnen te gaan, waar hij op dat moment nog niet wist dat dit voor de komende 48 uur zijn terrein zou worden.
Toen de zon onderging bleek er bijna geen maan zichtbaar te zijn. Dit maakte het zeilen extra moeilijk, aangezien er dan bijna geen licht te zien is. Ook werden de golven steeds hoger. Ik had samen met Rob (de engelsman) en de kapitein afgesproken dat we ieder een paar uur ´s nachts zouden varen. Zodat de kapitein ook rust kreeg. Nou, ik heb heb geweten dat ik gevaren heb! Toen ik aan de beurt was, waren de golven zo hoog dat ze over de reling heen sloegen. Ik zag dus bijna niks, moest mij op 1 klein sterretje die steeds vervaagde concentreren om maar de goede koers te houden. Ondertussen hield ik met handen en voeten het stuur in bedwang. Het was niet te beschrijven hoe zwaar het was! Ik trok met beide handen aan het stuur en met mijn voeten leunden ik op de bank om maar grip te hebben. Met geen land in zicht, geen andere schepen in beeld, geen licht en dreigende golven die ik hoorde klotsen en die de boot meters van de ene kant naar de andere kant balanceerden, was het nog zachtgezegd best spannend te noemen!
Wel gaf het ook echt een kick, omdat jij op dat moment zo´n groot schip onder je hoeden hebt.
We gingen trouwens die nacht op sommige momenten wel 10 miles per uur (dat is 16 km per uur). Normaal gesproken is het gemiddeld 5 tot 6, dus we gingen ongeveer 2 keer zo hard! De zeilen voelde ik ook helemaal strak staan, en het was dus niet zo gek dat ik moeite had met het in toom houden van het stuur. De andere boot waren we trouwens zodra het donker was, kwijt geraakt. Haha, dat zorgden nou niet echt voor een rustiger gevoel. Ik voelde de paniek van onze kapitein doordat hij maar om zich heen bleef kijken. Zelf vroeg ik me af wat wij moesten doen als we hem kwijt raakten. Als hij er niet was, dan was er namelijk niemand meer die enige ervaring had met zeilschepen en oceanen. Ook vroeg ik wat we moesten doen als er iemand overboord sloeg. Ik kreeg het antwoord dat er 1 zijn vinger naar het punt moest blijven wijzen waar degene van boord was gevallen, daarna moest de boot een cirkel er omheen varen. Wel kreeg ik de informatie erbij dat het waarschijnlijk niet zou lukken om degene te redden aangezien de golven te hoog waren en er bijna geen zicht was. Een heel rustgevend gevoel.
Toen de nacht voorbij was ging de wind ook een beetje liggen. Helaas voelde Melvin zich nog steeds niet beter. Hij bleek voedselvergiftiging te hebben. Je kunt wel nagaan dat een schommelende boot dan niet de beste plek is om beter te worden. Hij voelde zich heel erg beroerd. Het enige was hij kon doen was plat liggen. Eten en drinken kwam er gelijk weer uit, het was echt heel zielig om aan te zien. De kapitein had ook nog nooit meegemaakt dat iemand zo ziek was. Ondertussen gaf ik hem zoveel mogelijk eten en water, maar veel kon ik helaas niet doen. Geen leuke ervaring.
Buiten bleven we verder varen. Rob, Dave en ik losten elkaar steeds af. Op 1 moment van de dag hoorde ik Dave ineens schreeuwen; ´Dolphins!!!´. Er zwommen vanaf dat moment een half uur lang meer dan 30 dolfijnen rond onze boot. Ze zwommen, sprongen, maakte salto´s. Echt super bijzonder!!
Het tweede ´spannende´ van die dag was dat er uit het niets ineens een vliegtuig heel laag voorbij kwam vliegen. Heel raar, want vdr was er geen enkel schip, vliegtuig of wat dan ook voor voertuig te bekennen. Het flikkerden met lampjes. Dit bleken camera´s te zijn. Dave legde uit dat dit drugscontroles waren. Ze maakten met het vliegtuig foto´s van de boot om te kijken of we drugs aan boord hadden. Best spannend!
Ik had die dag met de Zweden besproken dat het misschien handig was dat iedereen deze nacht 1 uurtje het schip zou overnemen. ZO konden Dave (de kapitein),Rob en ik ook een beetje aan onze nachtrust toe komen. Ze reageerden niet echt toen ik dit zei, maar ik dacht dat het wel goed zou komen. Vlak voordat het donker werd gaf ik het roer even over aan 1 van de 2 Zweedse jongens. Al snel kreeg ik door dat ik niet veel aan hem ging hebben aangezien hij na 10 minuten al begon te zeuren dat hij niks meer kon zien. Ik moest het maar overnemen.
Uiteindelijk had ik met Dave en Rob afgesproken dat ik vroeg zou gaan slapen zodat zij mij midden in de nacht zouden kunnen wakker maken om te wisselen.
Tot mijn verbazing werd ik echter na 2 uur slaap uit mijn bed gehaald door 1 van de Zweden. Ik dacht op dat moment dat ik mij vergist had en dat het al mijn beurt was om te varen. Dit werd mij namelijk ook door hem verteld.
TOen ik buitenkwam keek Dave mij heel verbaasd aan en vroeg wat ik kwam doen. Het was pas 23 uur! Wat bleek; die Zweed had mij eruit gehaald omdat hij en zijn vriendin in mijn bed wilden slapen. Echt super asociaal!
Dave was op dat moment heel boos, haalde hun uit mijn bed en zei dat zij in hun eigen bed moesten liggen. Zij vonden hun eigen bed niet lekker liggen, en daarom hadden ze dit verzonnen. Echt ongelovelijk.
Die nacht was het een stuk rustiger en heb ik meer kunnen genieten van het zeilen. Ik had de shift van 4.30 tot 8.00 uur, dus kon de zon op zien gaan. Echt heel bijzonder!
´s Ochtends vroeg ik aan Rob of de Zweedse mensen nog iets hadden gedaan. Ze bleken hun gezicht niet te hebben laten zien die nacht. Dat was niet het enige, ze bleken ook nog gezeurd te hebben dat ze niet goed geslapen hadden. Dat terwijl ze helemaal niks uit gevoerd hadden! Echt belachelijk.
Melvin voelde zich nog steeds beroerd. Dit was wel het moment dat wij ons beide écht zorgen begonnen te maken. Hij hield namelijk ook amper water binnen. Gelukkig kwam Rob met een oplossing. Hij had wat homeopatische medicijnen bij zich die ook bij hem hadden geholpen toen hij voedselvergiftiging had. Melvin nam er 2 die ochtend en 2 ´s middags. Ze bleken aan te slaan!
Die middag rond 12 uur was er een heel bijzonder moment, er was namelijk: LAND IN ZICHT!!!! Ik weet nu een beetje hoe zeekapiteinen zich voelen. Het klinkt misschien stom, maar het is echt een geweldig moment om eindelijk weer land te zien. Het bleek ook nog supermooi land te zijn ook. Om 13 uur mochten we voor anker gaan en bij 1 van de mooiste bounty-eilanden die we ooit gezien hadden, aan land gaan. Het was een onbewoond eiland. Zodra Melvin zijn voeten op het zand zette, voelde hij zich direct al stukken beter. Dat was een hele opluchting!
De andere 3 dagen hebben we mogen genieten van deze prachtige eilanden. Melvin was (gelukkig!) ondertussen helemaal opgeknapt en we hebben echt geweldige dagen gehad. Zo hebben we nog mogen kanoen tussen de dolfijnen. Ze waren maar liefst een paar meter van ons vandaan! Ook hebben we kampvuren gemaakt, gezwommen, cocosnoten opgengemaakt en gedronken, zeesterren gespot, buiten op het dek onder een prachtige sterrenhemel geslapen en ga zo maar door.
De Zweden werden die dagen nog irritanter dan ze al waren. Zo deden ze echt helemaal NIETS! Iedereen hielp mee met afwassen, koken, schoonmaken (de 2 boten hadden zich vanaf de eilanden weer samengevoegd, haha wij bleken een voorsprong van 6 uur te hebben!)en zij wilden geen vinger uitsteken. Ze waren er alleen als er eten was en aten dan alles op. Dat terwijl er net genoeg was voor iedereen, maar zij er dus voor zorgden dat er niet genoeg was. Op een gegeven moment waren we het wel echt zat en hebben zowel Melvin als ik en de mensen van de andere boot er wat van gezegd, maar dat hielp niet echt.
Maar goed, de rest van de mensen waren wel heel gezellig. Heel leuk om te zien hoe je al zo snel een hechte groep kan vormen doordat je 24 uur per dag zo´n kleine ruimte met elkaar deelt.
De laatste dag moesten we trouwens nog 10 uur varen. Gelukkig was Melvin nu niet zeeziek en heeft hij toen ook nog een beetje kunnen genieten van het zeilen.
Op dit moment zijn we weer aan land. Ook al waren we de boot na 6 dagen helemaal zat, mede door de vieze stankgeur van de wc, de kleine ruimtes en het eenzijdige eten, toch zullen we het schip ook zeker missen!! We hebben ons 6 dagen lang als een piraat mogen voelen, en dat is iets om nooit te vergeten!!! !
We moesten verzamelen bij de haven. Al snel zaten we gezellig te kletsen met de andere bemanningsleden die met ons mee gingen. Na 3 uur mochten we aan boord.
Waar we ons wel een beetje zorgen over maakte, was het feit dat er nog een aantal dingen mankeerden aan ons schip. Er moest vlak voor vertrek nog even iemand gebeld worden die naar de motor keek. Ook bleken de 2 Noren niet onze kapiteins te zijn, maar een Australisch jongen van precies geteld 24 jaar. Hij zei doodleuk dat hij nog nooit eerder op dit schip had gevaren en dat het de eerste keer was dat hij alleen deze oceaan zou oversteken. Het zou geen probleem worden wij alleen maar het andere schip hoefden te volgen.
Aan het begin kregen we nog wel even die andere ervaren kapitein mee (deze man was de reden waarom we voor dit schip hadden gekozen, haha we hebben wel een half uur van zijn zeilkunsten mogen genieten), daarna werden we ´losgelaten´.
Melvin had de stomme pech dat hij zich precies de dag van vertrek niet lekker voelde. Het zou van deze dag afhangen, dat het of gewoon buikpijn was en het na 1 dag over zou gaan, of dat hij echt ziek zou worden. Na een uurtje zeilen hadden we al door dat het niet de goede kant op ging. De golven werden steeds ruiger, en dat deed Melvin zijn ziek zijn niet ten goeden. Hij besloot naar binnen te gaan, waar hij op dat moment nog niet wist dat dit voor de komende 48 uur zijn terrein zou worden.
Toen de zon onderging bleek er bijna geen maan zichtbaar te zijn. Dit maakte het zeilen extra moeilijk, aangezien er dan bijna geen licht te zien is. Ook werden de golven steeds hoger. Ik had samen met Rob (de engelsman) en de kapitein afgesproken dat we ieder een paar uur ´s nachts zouden varen. Zodat de kapitein ook rust kreeg. Nou, ik heb heb geweten dat ik gevaren heb! Toen ik aan de beurt was, waren de golven zo hoog dat ze over de reling heen sloegen. Ik zag dus bijna niks, moest mij op 1 klein sterretje die steeds vervaagde concentreren om maar de goede koers te houden. Ondertussen hield ik met handen en voeten het stuur in bedwang. Het was niet te beschrijven hoe zwaar het was! Ik trok met beide handen aan het stuur en met mijn voeten leunden ik op de bank om maar grip te hebben. Met geen land in zicht, geen andere schepen in beeld, geen licht en dreigende golven die ik hoorde klotsen en die de boot meters van de ene kant naar de andere kant balanceerden, was het nog zachtgezegd best spannend te noemen!
Wel gaf het ook echt een kick, omdat jij op dat moment zo´n groot schip onder je hoeden hebt.
We gingen trouwens die nacht op sommige momenten wel 10 miles per uur (dat is 16 km per uur). Normaal gesproken is het gemiddeld 5 tot 6, dus we gingen ongeveer 2 keer zo hard! De zeilen voelde ik ook helemaal strak staan, en het was dus niet zo gek dat ik moeite had met het in toom houden van het stuur. De andere boot waren we trouwens zodra het donker was, kwijt geraakt. Haha, dat zorgden nou niet echt voor een rustiger gevoel. Ik voelde de paniek van onze kapitein doordat hij maar om zich heen bleef kijken. Zelf vroeg ik me af wat wij moesten doen als we hem kwijt raakten. Als hij er niet was, dan was er namelijk niemand meer die enige ervaring had met zeilschepen en oceanen. Ook vroeg ik wat we moesten doen als er iemand overboord sloeg. Ik kreeg het antwoord dat er 1 zijn vinger naar het punt moest blijven wijzen waar degene van boord was gevallen, daarna moest de boot een cirkel er omheen varen. Wel kreeg ik de informatie erbij dat het waarschijnlijk niet zou lukken om degene te redden aangezien de golven te hoog waren en er bijna geen zicht was. Een heel rustgevend gevoel.
Toen de nacht voorbij was ging de wind ook een beetje liggen. Helaas voelde Melvin zich nog steeds niet beter. Hij bleek voedselvergiftiging te hebben. Je kunt wel nagaan dat een schommelende boot dan niet de beste plek is om beter te worden. Hij voelde zich heel erg beroerd. Het enige was hij kon doen was plat liggen. Eten en drinken kwam er gelijk weer uit, het was echt heel zielig om aan te zien. De kapitein had ook nog nooit meegemaakt dat iemand zo ziek was. Ondertussen gaf ik hem zoveel mogelijk eten en water, maar veel kon ik helaas niet doen. Geen leuke ervaring.
Buiten bleven we verder varen. Rob, Dave en ik losten elkaar steeds af. Op 1 moment van de dag hoorde ik Dave ineens schreeuwen; ´Dolphins!!!´. Er zwommen vanaf dat moment een half uur lang meer dan 30 dolfijnen rond onze boot. Ze zwommen, sprongen, maakte salto´s. Echt super bijzonder!!
Het tweede ´spannende´ van die dag was dat er uit het niets ineens een vliegtuig heel laag voorbij kwam vliegen. Heel raar, want vdr was er geen enkel schip, vliegtuig of wat dan ook voor voertuig te bekennen. Het flikkerden met lampjes. Dit bleken camera´s te zijn. Dave legde uit dat dit drugscontroles waren. Ze maakten met het vliegtuig foto´s van de boot om te kijken of we drugs aan boord hadden. Best spannend!
Ik had die dag met de Zweden besproken dat het misschien handig was dat iedereen deze nacht 1 uurtje het schip zou overnemen. ZO konden Dave (de kapitein),Rob en ik ook een beetje aan onze nachtrust toe komen. Ze reageerden niet echt toen ik dit zei, maar ik dacht dat het wel goed zou komen. Vlak voordat het donker werd gaf ik het roer even over aan 1 van de 2 Zweedse jongens. Al snel kreeg ik door dat ik niet veel aan hem ging hebben aangezien hij na 10 minuten al begon te zeuren dat hij niks meer kon zien. Ik moest het maar overnemen.
Uiteindelijk had ik met Dave en Rob afgesproken dat ik vroeg zou gaan slapen zodat zij mij midden in de nacht zouden kunnen wakker maken om te wisselen.
Tot mijn verbazing werd ik echter na 2 uur slaap uit mijn bed gehaald door 1 van de Zweden. Ik dacht op dat moment dat ik mij vergist had en dat het al mijn beurt was om te varen. Dit werd mij namelijk ook door hem verteld.
TOen ik buitenkwam keek Dave mij heel verbaasd aan en vroeg wat ik kwam doen. Het was pas 23 uur! Wat bleek; die Zweed had mij eruit gehaald omdat hij en zijn vriendin in mijn bed wilden slapen. Echt super asociaal!
Dave was op dat moment heel boos, haalde hun uit mijn bed en zei dat zij in hun eigen bed moesten liggen. Zij vonden hun eigen bed niet lekker liggen, en daarom hadden ze dit verzonnen. Echt ongelovelijk.
Die nacht was het een stuk rustiger en heb ik meer kunnen genieten van het zeilen. Ik had de shift van 4.30 tot 8.00 uur, dus kon de zon op zien gaan. Echt heel bijzonder!
´s Ochtends vroeg ik aan Rob of de Zweedse mensen nog iets hadden gedaan. Ze bleken hun gezicht niet te hebben laten zien die nacht. Dat was niet het enige, ze bleken ook nog gezeurd te hebben dat ze niet goed geslapen hadden. Dat terwijl ze helemaal niks uit gevoerd hadden! Echt belachelijk.
Melvin voelde zich nog steeds beroerd. Dit was wel het moment dat wij ons beide écht zorgen begonnen te maken. Hij hield namelijk ook amper water binnen. Gelukkig kwam Rob met een oplossing. Hij had wat homeopatische medicijnen bij zich die ook bij hem hadden geholpen toen hij voedselvergiftiging had. Melvin nam er 2 die ochtend en 2 ´s middags. Ze bleken aan te slaan!
Die middag rond 12 uur was er een heel bijzonder moment, er was namelijk: LAND IN ZICHT!!!! Ik weet nu een beetje hoe zeekapiteinen zich voelen. Het klinkt misschien stom, maar het is echt een geweldig moment om eindelijk weer land te zien. Het bleek ook nog supermooi land te zijn ook. Om 13 uur mochten we voor anker gaan en bij 1 van de mooiste bounty-eilanden die we ooit gezien hadden, aan land gaan. Het was een onbewoond eiland. Zodra Melvin zijn voeten op het zand zette, voelde hij zich direct al stukken beter. Dat was een hele opluchting!
De andere 3 dagen hebben we mogen genieten van deze prachtige eilanden. Melvin was (gelukkig!) ondertussen helemaal opgeknapt en we hebben echt geweldige dagen gehad. Zo hebben we nog mogen kanoen tussen de dolfijnen. Ze waren maar liefst een paar meter van ons vandaan! Ook hebben we kampvuren gemaakt, gezwommen, cocosnoten opgengemaakt en gedronken, zeesterren gespot, buiten op het dek onder een prachtige sterrenhemel geslapen en ga zo maar door.
De Zweden werden die dagen nog irritanter dan ze al waren. Zo deden ze echt helemaal NIETS! Iedereen hielp mee met afwassen, koken, schoonmaken (de 2 boten hadden zich vanaf de eilanden weer samengevoegd, haha wij bleken een voorsprong van 6 uur te hebben!)en zij wilden geen vinger uitsteken. Ze waren er alleen als er eten was en aten dan alles op. Dat terwijl er net genoeg was voor iedereen, maar zij er dus voor zorgden dat er niet genoeg was. Op een gegeven moment waren we het wel echt zat en hebben zowel Melvin als ik en de mensen van de andere boot er wat van gezegd, maar dat hielp niet echt.
Maar goed, de rest van de mensen waren wel heel gezellig. Heel leuk om te zien hoe je al zo snel een hechte groep kan vormen doordat je 24 uur per dag zo´n kleine ruimte met elkaar deelt.
De laatste dag moesten we trouwens nog 10 uur varen. Gelukkig was Melvin nu niet zeeziek en heeft hij toen ook nog een beetje kunnen genieten van het zeilen.
Op dit moment zijn we weer aan land. Ook al waren we de boot na 6 dagen helemaal zat, mede door de vieze stankgeur van de wc, de kleine ruimtes en het eenzijdige eten, toch zullen we het schip ook zeker missen!! We hebben ons 6 dagen lang als een piraat mogen voelen, en dat is iets om nooit te vergeten!!! !
-
31 Januari 2012 - 06:43
Catherine:
jeetje wat een spannend verhaal!! kaptain Syl in de branding,ik doe het je niet na! nu maar lakker bijtrekken van jullie waterig avontuur xx -
31 Januari 2012 - 06:46
Mirjam :
Leuk Syl ... Goed bezig! ;-) -
31 Januari 2012 - 07:48
Nousch:
Stoer verhaal Syl :) Gelukkig is Melvin weer beter. Xx -
31 Januari 2012 - 09:18
Marina:
Stoere piraat, wat maak jij veel mee. Echt geweldig. Gelukkig is Melvin nog opgeknapt en heeft hij ook nog van de reis kunnen genieten.
Ben benieuwd naar het volgende avontuur.Xxx -
31 Januari 2012 - 10:08
Broertje:
Wauw heb vol ongeloof je verhaal zitten lezen zussie! Weet je zeker dat het geen droom was?! -
31 Januari 2012 - 10:15
Jurriaan:
Kielhalen die Zweesdse! Nondeju! Goed werk Kapitein! -
31 Januari 2012 - 12:48
Nies:
Super stoer Syl! Ben echt trots op je dat je dat avontuur bent aangegaan! Ik ben nog steeds heel jaloers op je mooie verhaal! Geniet er lekker van en trek je niets aan van die Zweden want dat is je mooie reis helemaal niet waard! x -
31 Januari 2012 - 13:39
Marleen:
Wat een avontuur!! Ik zie je al helemaal gaan hahaha. Geweldig! Geniet ervan en ik ben benieuwd naar je volgende verhaal xxxx -
31 Januari 2012 - 18:46
Pappie:
Hey Syllie, wat een avontuur!Bijna net zo spannend als onze overtocht naar Friesland. Komen alle zeillessen toch nog van pas,alleen zaten daar geen nachtelijke uren bij.Wel heel vervelend voor Melvin,wat zal hij zich ongelukkig gevoeld hebben!Wat bestaan er toch een asociale mensen,echt bijna niet te geloven! Geniet nu maar weer van het land. Je bent en blijft mijn stoere dochter.
Groetjes aan Melvin, Xxx
Liefs pappie -
31 Januari 2012 - 18:53
Arie-Wout:
Schuitje varen, theetje drinken, varen we naar de overtoom, geef Melvin maar geen melk met room. -
01 Februari 2012 - 10:04
Bianca:
Haha heerlijk weer syl! Hardop zitten lachen over het stukje waarin je beschrijft hoe jij het roer onder bedwang hield! Gelukkig alles goed gegaan en geen echte piraten tegen gekomen ;-)! Liefs! -
01 Februari 2012 - 12:05
Sylvia:
Haha, wat een fantastisch verhaal!! Onrealistisch ook, in contrast met mijn studiedag. Nou keep up the good adventure Syl en Mel ook apart en viel spass!! XX -
01 Februari 2012 - 12:06
Sara-May:
Haha, wat een fantastisch verhaal!! Onrealistisch ook, sterk contrast met mijn studiedag. Nou keep up the good adventure Syl en Melvin ook apart en viel spass!! XX -
03 Februari 2012 - 21:26
Clementine:
Ha die Sylvia,
Wat een avontuur: net Flikken Maastricht maar dan anders! Knap gedaan, ik doe het je niet na. Leuk dat je zo uitgebreid schrijft. Geniet nog maar lekker en avontuur ze!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
