Huppakee, in een week al (bijna) ingeburgerd!

Bedankt voor alle leuke reacties!

We zijn nu 1 week op reis. Al voelt het alsof het al een maand is. Het land, de cultuur, het klimaat enz. is zo anders, dat we het gevoel hebben dat we hier al weken zijn.

Aan het begin moesten we wel even wennen. Het klinkt misschien raar, maar je bent de eerste dagen echt aan het ´onthaasten´. Lange rijen bij de supermarkt, bij ieder bankje even stoppen om uit te rusten, een buschauffeur die even pauze neemt, het hoort er allemaal bij. Pas na een paar dagen begin je te beseffen dat het niet zonde van de tijd is, maar dat het hoort bij de beleving van een land.

Vanuit de hoofdstad Bogota hebben we een 24-uur durende busrit naar Cartagena genomen. We dachten; leuk, zo besparen we en geld én we zien wat van het landschap. Nou dat landschap hebben we inderdaad heel bewust meegemaakt. Al na een uur gingen we de hoge bergen in. Prachtige natuur, maar niet helemaal gemaakt voor een hollandse kaaskop. Na de eerste berg voelde ik me namelijk al lichtelijk misselijk worden. Ter afleiding speelde Melvin en ik een potje ´Sodoku´ (Haha ja, we worden echt een burgelijk stel met onze puzzelboekjes).
Dit bleek niet het allerbeste plan te zijn aangezien het voorovergebogen zitten alleen maar zorgden voor meer misselijkheid. Na ongeveer de 3de berg was het feest! Ik rende naar het toilet en de rest kun je wel invullen.. Het ding was dat de mensen in de bus alles volgden. Er zaten alleen maar locals in de bus en die vonden het.. reuze grappig! De deur kon namelijk niet dicht, dus iedereen kon heel fijn mee genieten. Ik schaamde me best erg toen ik terug naar mijn plek liep, maar voor de mensen in de bus was het vooral een grote grap. Even later ging de buschauffeur langs met plastic zakjes. De meeste mensen hoefden er geen 1 of hooguit 1 en ik kreeg er met een big smile 3 van die beste man.
Gelukkig bleek het begin het ergst te zijn, en was het landschap de andere 20 uur redelijk vlak. Het landschap dat we tot nu toe gezien hebben is trouwens heel anders dan verwacht. Het lijkt een beetje op de hei, met heel veel koeien. Ook zijn er veel roofvogels en heuvels en waar we nu zitten natuurlijk de zee.

De zee was ook het eerste dat we gingen bezoeken toen we in Cartagena aankwamen. In Bogota was het best koud, maar hier in het noorden is het heerlijk warm. 30 graden en een briesje wind, perfect!
Toen we bij het strand aankwamen hadden we alleen het gevoel dat we verkeerd zaten. We zagen namelijk geen toeristen. Toch bleven we er, en het bleek een goede keus te zijn. Melvin vond al gauw wat Colombiaanse voetbalmaatjes. Ze hanteerden echter wel de Zuid-Amerikaanse regels. Namelijk, wanneer er een team bij kwam die net wat meer macho waren (= meer littekens in het gezicht, goude kettingen en heel gespierd) dan mochten die meteen spelen. Melvin was eerst een beetje verbouwereerd, aangezien hij wel netjes op zijn beurt wachtten met zijn team, maar het leuke voetbalspel maakte alles goed! Ook leek het hem geen slim plan om in discussie met deze lieve jongens te gaan (wat een slimme vriend heb ik toch).
Ik vond ondertussen wat schattige kleine kindjes die hun moeders maar al te graag aan mij showden. De kinderen van onder de 4 worden hier trouwens echt als koningen en prinsessen behandeld. Ze worden de hele dag opgepakt, als ze niet worden opgepakt dan beginnen ze keihard te huilen zodat ze alsnog op schoot worden genomen. Ook zie je kinderen van 4 op heerlijke stoelen met een fles in hun mond zitten. Haha, dat is in Nederland echt niet voor te stellen!

De eerste nacht sliepen we in een verschrikkelijk hostel. Het was er heel vies, overal kattenharen en we hadden geen raam. Gelukkig konden we de volgende dag terecht in het leukste hostel van de stad, dus we zijn superblij! Veel mensen hadden dit hostel aangeraden en toen we binnen kwamen snapten we wat ze bedoelden. Er is een zwembad en alles is superschoon!
Wij slapen nu met zn 6-en in een kamer in grote stapelbedden. Het leek Melvin fijn om boven te slapen omdat hij anders last had van het stof, en het leek mij gewoon wel leuk om boven te slapen omdat ik dat vroeger ook altijd wilden. Nou, ik heb het afgelopen nacht geweten dat ik boven lag. De bedden waren namelijk écht heel hoog, veel hoger dan een normaal stapelbed. Ik zei nog tegen Melvin voordat we gingen slapen: ´Gelukkig val ik nooit uit bed´ (zonder af te kloppen, mijn schuld). Na een paar uur was ik verschrikkelijk aan het dromen en toen, BAF!! Ik viel naar beneden. Het was supereng. Ik had het geluk dat ik eerst op mijn linkerbeen viel en dat mijn kussen met mij mee viel zodat ik met mijn hoofd tegen het kussen klapte in plaats van tegen de vloer. Het was een flinke val, heb nu al mijn eerste pijnlijke plekken op mijn been te pakken, maar gelukkig liep het goed af. Mijn onderbuurman schrok zich ook helemaal kapot! Haha, het is ook wat als je midden in de nacht iemand zo naar beneden ziet vallen. Hij deed alsof hij het zelf had meegemaakt. Ook scheen ik direct op te zijn gestaan en een soort van positie aangenomen te hebben waarin het leek alsof ik mensen ging aanvallen. Haha, een héle spannende nacht!

Vanochtend zijn we met 4 vrienden die we hier in het hostel hebben gemaakt (3 australiers en 1 engelsman) naar een vulkaan gegaan. Je kon via een georganiseerde reis met het hostel mee, maar het leek ons avontuurlijker (en goedkoper) om op eigen gelegenheid te gaan. We stapten een lokale bus in en mochten meteen een uur genieten van het stadje waar we ongeveer 3 rondjes hebben gereden. Alsnog waren we vrij vroeg bij het centrale busstation en konden we op zoek naar de goede bus. Al snel kwamen we erachter dat niemand engels sprak. Gelukkig sprak ook niemand van ons spaans. Met handen en voeten kwamen we erachter dat de bus al weg was. We konden nog wel een minibus nemen, maar deze was vrij duur. Toch kregen we een chauffeur te spreken (nou ja, te gebaren, hij bleef maar doen alsof we spaans spraken), die wel een goed dealtje met ons kon maken. We hoefden alleen even op een bankje te gaan zitten. Dat deden we. 1 australisch meisje was een beetje irritant want zij vond dat we te laat weg waren gegaan en dat het niet goed geregeld was. Gelukkig kon de rest van de groep er wel om lachen.
Toen de chauffeur terug kwam, dachten we dat we konden beginnen met onderhandelen. Met wilde handgebaren liet hij ons weten dat dit niet de bedoeling was, aangezien de organisatie niks mocht weten van het ´dealtje´. We moesten even 20 minuten wachten.
Een uur later kwam hij terug met een vriend. We moesten maar even met die vriend meelopen. Het bleek een bevriende buschauffeur te zijn die ons in zijn lokale bus liet zitten zodat hij ons onopvallend door de controles heen kon rijden. Toen we door de controles heen waren, werden we uit de bus gezet en mochten we wachten in de berm terwijl hij weg reed. ´1 minuutje´ zei hij. Na 1 minuutje gebeurde er nog niets. Na 10 minuten kwam er een minibus aan met daarin onze chauffeur van het dealtje. We mochten instappen. Uiteindelijk moest Melvin staan en werden we nog 20 minuten van waar we moesten zijn er uitgezet én betaalden we alsnog teveel, maar het was een spannend avontuur!
De vulkaan bleek uiteindelijk gewoon een soort trap te zijn met bovenin een modderbad. Desondanks was het heel grappig om een keer meegemaakt te hebben. Iedereen was pikzwart en het voelde alsof je in een grote bak pudding zat. Je kon de bodem niet raken, maar bleef wel drijven.

We blijven nog 2 nachten in dit hostel. Morgen is er een groot, bekend feest in het hostel. Daar hebben we erg veel in in! Overmorgen gaan we naar een eilandje waarbij we op het strand in een hangmat gaan slapen. Lijkt ons ook heel bijzonder!